ΝΙΚΟΣ ΠΙΕΡΗ ΘΟΥΠΟ

Ο Νίκος Πιερή Θούπος, γεννήθηκε στο Τρίκωμο το 1902-1983. Είχε παντρευτεί την Αννα Λευτερκά Χατζη Γιαννη ΧατζηΠουζή την κοκόνα Αννα όπως του άρεσε να την αποκαλεί και απέκτησε 5 παιδιά.

Ηταν ένας φιλήσυχος άκακος και πράος άνθρωπος που έχαιρε του σεβασμού και της εκτίμησης όλων των συγχωριανών του. Με την μαύρη βράκα του το άσπρο του πουκάμισο το ψάθινο καπέλο του και τα ρυάλια στο ζωνάρι του, συνήθιζε να πηγαίνει στο καφενείο του Παυλή κοντά στο σινεμά Νικολαίδη τις καθημερινές, ενώ τις επίσημες αργίες του άρεσε να πηγαίνει μέχρι το καφενείο του Αναστάση στο παζάρι. Αυτή ήταν όλη η διασκέδαση του. Εκτός του χωριού οι μετακινήσεις του σπάνιες και μετρημένες και αυτές γινόντουσαν μόνο για πολύ σοβαρό λόγο. Για την αγορά θεριστικής μηχανής , για να βρεί νέο ζευγάρι βόδια πιο δυνατά και να τα ανταλλάξει με τα γέρικα, να κλείσει συμφωνίες για τα χωράφια του….
Τα γράμματα δεν τα αγαπούσε. Από μικρός του άρεσε να τρέχει πανευτυχής μέσα στους κάμπους του Τρικώμου και να χαίρεται τη φύση.
Γεωργός στο επάγγελμα , κατάφερε να πολλαπλασιάσει τις σκάλες- χωράφια που είχε, με πολύ κόπο και μόχθο. Όμως ζούσε ευτυχισμένος ανάμεσα στα βόδια του τα σιτηρά και τα κριθάρια του ποτέ δεν παραπονιόταν. Ακόμα και την ανομβρία που μας έπληττε συχνά - πυκνά , ακόμα και αυτήν την περίμενε και ήξερε πώς να την αντιμετωπίσει. .
Για αυτό εκείνη την τελευταία μέρα στο Τρίκωμο δεν θέλησε να μας ακολουθήσει.
Εμεινε να φυλάει το σπίτι και την σοδιά της χρονιάς, που δεν είχε προλάβει ακόμα να την πάει στις αποθήκες της συνεργατικής - και ήταν αλήθεια μια πολύ καλή χρονιά.... Θα την πήγαινε την επόμενη μέρα.....

Η επόμενη μέρα όμως τον βρήκε εγκλωβισμένο μαζί με τους λίγους ηλικιωμένους που είχαν την τόλμη και το θάρρος να παραμείνουν στο χωριό τους .για να διαφυλάξουν τα σπίτια τους .Ομως οι πρώτες μέρες για αυτούς υπήρξαν τρομερά δύσκολες. Λεηλασίες, βανδαλισμοί αρπαγές μέσα από τα σπίτια διαφόρων αντικειμένων τους είχαν τρομοκρατήσει.

Μαζί του στο σπίτι μας πήγε να μείνει και ο σύγαμπρος του ο θείος μου ο Παναγιώτης Γιαννάς Ο θείος μου έμεινε και αυτός να προσέχει το σπίτι του παρά το σοβαρό πρόβλημα υγείας .είχε, αφού προσφάτως είχε υποβληθεί σε εγχείρηση.
. Ενα πρωινό τον έχασε ο πατέρας μου. Στην αρχή σκέφτηκε ότι θα πήγε τοίχο - τοίχο μέχρι το σπίτι του να δεί τι γίνεται . Η κόρη του μόλις είχε παντρευτεί και τα δώρα του γάμου δεν είχαν προλάβει να τα ανοίξουν ακόμα….
Δυστυχώς όμως καθώς πηγαινο-ερχόταν στην αυλή ανήσυχος ο πατέρας μου, την ώρα που έδυε ο ήλιος τον άκουσε τον θείο μου να βογκά μέσα από το πηγάδι μας που βρισκόταν πέρα στην αυλή.
Ο πατέρας μου έκανε ότι μπορούσε. Να του δώσει κουράγιο, να του κατεβάζει φαγητό και να προσπαθεί παρά την ηλικία του να τον βγάλει από κει μέσα. Εκανε ότι περνούσε από το χέρι του. του κατέβασε σχοινί και το έδεσε στο γαιδούρι να τον τραβήξει έξω σιγά- σιγά, έτρεξε στους Τούρκους στρατιώτες με κίνδυνο της ζωής του να τους παρακαλέσει να έρθουν να τον βγάλουν αυτοί....Ο θείος μου άφησε την τελευταία του πνοή εκεί μετά από τρείς βασανιστικές μέρες και για τους δυό.

Μετά από αυτό, το τόσο τραγικό και θλιβερό γεγονός , ο πατέρας μου φοβούμενος πήγε να μείνει στου Γιαννουρή όπου είχαν μαζευτεί και άλλοι ηλικιωμένοι επειδή το σπίτι δεν βρισκόταν σε κύριο δρόμο και έτσι ένοιωθαν κάποια ασφάλεια. Αυτό όμως δεν κράτησε για πολύ.
Ό Παπά Ιωακείμ Φιλίππου ιερέας της ενορίας Αγίου Γεωργίου δεν γλύτωσε τον μεγάλο εξευτελισμό . Ένα βράδυ Τούρκοι στρατιώτες τον σκότωσαν. Οταν η παπαδιά ζήτησε βοήθεια , ο πατέρας μου μάζεψε όσο κουράγιο του είχε απομείνει και έτρεξε να την βοηθήσει να θάψουν τον Παπά Ιωακείμ στο προαύλιο της εκκλησίας με κίνδυνο της ζωής του .

Λίγο αργότερα καταφέραμε κατόπιν διαφόρων ενεργειών και τον βγάλαμε από τα κατεχόμενα Όμως ο πόνος η πίκρα και η απογοήτευση για αυτά που έζησε εκείνες τις βασανιστικές μέρες δεν τον άφησαν ποτέ. Τους τελευταίους μήνες λίγο πρίν το θάνατο του, δεν μπορούσε να κινηθεί, ήταν μονίμως ξαπλωμένος. Ελεγε τότε στην μητέρα μου, «Αννα, παρά να είμαι ξαπλωμένος μέσα στο χώμα , καλύτερα δεν είναι να είμαι ξαπλωμένος και πάνω από το χώμα , έτσι σου κάνω και συντροφιά».
Ο πατέρας μου πέθανε από βαθειά θλίψη τον Φεβρουάριο του 1983.

Αγαπημένε μας πατέρα να αναπαύεσαι ήσυχα δίπλα στην αγαπημένη μας μητέρα Αννα,. Τα παιδια σου, Πιερής Μαρία Αρτεμούλα Ελευθερία και όλα σου τα εγγόνια σε σκέφτονται με αγάπη και δεν σε ξεχνούν ποτέ.